[Short Novel] :: Friendship :: (มิตรภาพของเพื่อน)

ข้อมูลเบื้องต้น

:: Friendship ::

- มิตรภาพของเพื่อน -

ไม่มีอะไรมากแค่ลองแต่ง เรื่องนี้ไม่ได้แต่งดีอะไรแต่อยากลง

ถ้ายังไงเดี๋ยวจะมารีไรท์ ให้ดีกว่านี้นะ :)

เพิ่งสอบเสร็จวันแรก เหนื่อยจริงจัง

เนื้อเรื่อง

~ Friendship ~

คำว่า “เพื่อน”

บางคนอาจคิดว่าเพื่อนเป็นสิ่งที่ไม่วิเศษ ไม่มีค่าอะไร

บางคนอาจคิดว่าเพื่อนมีไว้สำหรับคุยเพื่อแก้เหงา

บางคนอาจคิดว่าเพื่อนมีไว้เป็นกระดาษทิชชู่คอยซับน้ำตาให้แก่เรา

บางคนอาจคิดว่าเพื่อนมีไว้เป็นที่ระบายยามเราเครียด

บางคนอาจคิดว่าเพื่อนเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ

.. และ ..

บางคนอาจคิดว่าเพื่อนเป็นมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่

แล้วถ้าเกิด.. คุณไม่มีเพื่อนล่ะ คุณเคยคิดไหม ว่าเราจะเป็นยังไง?

ถ้าคุณไม่มีเพื่อนวันนี้คุณอาจไม่ได้ยิ้ม

ถ้าคุณไม่มีเพื่อนวันนี้คุณอาจไม่ได้หัวเราะ

ถ้าคุณไม่มีเพื่อนวันนี้คุณอาจรู้สึกว้าเหว่

ถ้าคุณไม่มีเพื่อนวันนี้คุณอาจต้องร้องไห้คนเดียว

ถ้าคุณไม่มีเพื่อนวันนี้คุณอาจต้องนั่งกอดเข่าอยู่คนเดียว

.. และ ..

ถ้าคุณไม่มีเพื่อนวันนี้คุณอาจไม่รู้จักคำว่า “มิตรภาพ”

…………………………………………………………………………

PART 1

                เช้าสดใสในวันธรรมดาที่นักเรียนต่างต้องไปศึกษาหาความรู้ในสถานที่การเรียนการสอนนั่นก็คือ “โรงเรียน”

เช้าวันนี้ ‘เอ’ เดินทางมาโรงเรียนอย่างปกติ เมื่อเอมาถึงโรงเรียน เอเดินตรงไปยังโต๊ะที่เหล่าเพื่อนๆนั่งคุยกันอย่างเมามันส์

                เอค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งบนม้านั่งข้างๆเพื่อนสนิท ‘บี’ .. บีสังเกตุเห็นเอไม่ค่อยร่าเริงเหมือนทุกวัน ทุกๆเช้าเอจะมีเรื่องมาคุยทุกๆครั้ง เอมีเรื่องต่างๆนานามาเล่ามากมาย แต่วันนี้เอกลับเงียบ สายตาเลื่อนลอย ไม่ยิ้ม ไม่สดใส ไม่เหมือนเอคนเดิม..

                “เป็นอะไรหรอว่ะเอ” บีหันไปถามเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ มือเรียวจับบ่าอย่างเบามือ สายตาจดจ้องไปยังเพื่อนสนิทที่นั่งเงียบตั้งแต่มาถึง

                “ไม่มีอะไรๆ” ริมฝีปากเอ่ยคำปฏิเสธอย่างเรียบๆ สายตายังคงเลื่อนลอย น้ำเสียงที่ดูเหนื่อยๆและอ่อนล้าบ่งบอกได้ดีเลยว่า ‘มีอะไรปิดบังอยู่ในใจ’

                “มีอะไรก็พูดมาเถอะน่า ไม่ต้องเกรงอกเกรงใจไป” บีตบเบ่าเอเบาๆ บีฉีกยิ้มจนเห็นฟัน น้ำเสียงดูเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนของเขา.. บียังคงมองเอที่ไม่ยอมปริปากว่าเป็นอะไร

                เอหันมามองบี พร้อมกับระบายความรู้สึกที่มีออกมาช้าๆ “พอดีทะเลาะกับพ่อแม่มาว่ะ..รุนแรงด้วย.. เครียดเลย”  เอยังคงกล่าวไปเรื่อยๆ ว่าต้นเหตุมาจากอะไร ทะเลาะกันเพราะอะไร

                ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องของบี แต่บีก็ยังนั่งรับฟังทุกๆคำพูดของเอจนจบ ทุกคำพูดของเอบีตั้งใจฟังมันทุกคำ

                บีคอยบีบบ่าเอเบาๆ เหมือนต้องการบอกว่า ‘ไม่เป็นไรนะ’ พร้อมกับยิ้มน้อยๆให้เอ

บีคอยทำทุกอย่างให้เอดีขึ้น

คอยปลอบประโลมเอ..

คอยให้คำปรึกษาเอ..

จนสุดท้ายเอสบายใจขึ้น บีก็สบายใจตามด้วย

สำหรับบีแล้ว เมื่อเพื่อนเดือดร้อนทุกข์ใจอะไร เขาก็คอยให้คำปรึกษาได้เสมอ

คำว่าเพื่อนสำหรับบีแล้ว.. สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด

…………………………………………………………………………

PART 2

                วันนี้คุณได้หัวเราะหรือยัง? สำหรับซีแล้วมันไม่ใช่เรื่องยากเลย เมื่อซีได้อยู่กับเพื่อนๆในกลุ่มของซี ทุกๆวันซีได้สนุกกับเพื่อนๆ ซีได้ยิ้ม ซีได้หัวเราะ ซีสนุก ซีมีความสุขเมื่อซีได้อยู่กับเพื่อนของซี คุยกันอย่างเปิดอกบ้าง หยอดมุขแป้กๆบ้าง มันสนุกนะ..

                กลางวันนี้ซีก็มานั่งคุยกับเพื่อนๆของซี ทุกคนต่างหัวเราะยิ้มสนุกเฮฮากับมุขของ ‘ดี’ เพื่อนในกลุ่มของซี ทำท่าแปลกๆบ้าง เล่นมุขฝืดๆบ้าง อย่างเช่น..

                “เฮ้ยๆแกๆ ซินเดอเรลล่า มีคนแคระกี่คนกันว่ะ” ดีทำหน้าเครียดถามเพื่อนในกลุ่ม ที่ให้ความสนใจมาก

                “อะไรว่ะ ถามแปลก เจ็ดคนไม่ใช่รึไง” อีตอบดีไปอย่างไม่คิดอะไร ดีได้ยินดังนั้นก็หัวเราะก๊ากอย่างไม่อายฟ้าดินเลยทีเดียว ขนาดนี่เป็นมุขแป้กๆที่เขาเล่นกันทั่วบ้านทั่วเมือง ยังมีคนตามไม่ทันอีกรึเนี่ย? ดีคิดในใจอย่างขำๆ สมาชิกที่เหลือเอฟและจีต่างพากันหัวเราะตามๆกันไปรวมทั้งตัวซีเองด้วย

                “โธ่ ไอบ้า เจ็ดคนบ้านป้าแกเส่!” ดีพูดไปขำไป เอฟและจีก็ยังขำไม่หยุดกับคำตอบของอีเมื่อครู่นี้

                “งง พูดผิดตรงไหนว่ะ ก็เจ็ดคนไม่ใช่ไง” อียังคงทำหน้าเอ๋อๆอึนๆใส่เพื่อนๆของเขา ยิ่งทำให้สมาชิกในกลุ่มยิ่งขำกันเข้าไปใหญ่

                “ซินเดอเรลล่า ไม่ใช่สโนไวท์” ดีเฉลยในที่สุด ส่งผลทำให้อีที่เอ๋อๆอึนๆอยู่เมื่อกี้ เอ่ยปากบางอ๋อกันเลยทีเดียว โง่อยู่ตั้งนานเพิ่งจะมาฉลาดเอาเมื่อกี้ ยัยอีนี่ไม่ทันคนจริงๆ

อีก้มหน้าอายกับสิ่งที่ตัวเองตอบไปเมื่อกี้

                ก็ประมาณนี้ล่ะนะ..ชีวิตประจำวันของซี

ต้องขอบคุณเพื่อนทุกคนจริงๆที่ทำให้ซียิ้มได้

                ต้องขอบคุณเพื่อนทุกคนจริงๆที่ทำให้ซีหัวเราะได้

                .............. ซีรักเพื่อนทุกคนนะ ..............

…………………………………………………………………………

PART 3

                ไอเป็นนักเรียนคนหนึ่งที่การเรียนไม่ดีเด่นดีเลิศประเสริฐอะไร เป็นคนที่นิ่งๆเย็นชา เป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากับใคร จะมีก็แต่เล็กๆน้อยๆ จนคนอื่นมีข้อสงสัยเดียวกันหมดว่า “ไอมีเพื่อนหรือเปล่า”

                การที่ไอใช้ชีวิตอยู่ในรั้วโรงเรียนโดยปราศจากเพื่อน ในใจไอเองก็คงรู้สึกเหงาอยู่ไม่น้อย เพียงแค่ไอพูดไม่เก่งเท่านั้น ไอไม่ใช่คนที่คุยเก่ง ไอไม่ใช่คนที่จะเข้าไปคุยกับใครก่อน.. ไอเป็นแบบนี้มานานแล้ว..

                ตวามรู้สึกที่ไม่มีเพื่อน ไอรับรู้ถึงความรู้สึกนี้ดี.. เพราะไอยู่คนเดียวมาตลอด..

                จนวันหนึ่ง ‘เจ’ ได้เดินเข้ามาคุยกับไอ เจคุยสารพัดเรื่องที่คิดออก พาไอไปเที่ยวห้างในวันหยุดบ้าง กลับบ้านกับไอบ้าง ไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันตอนพักเที่ยงบ้าง ทำกิจกรรมร่วมกันหลายๆอย่าง

                ถึงแม้ในตอนแรกไอจะปฏิเสธเจหลายครั้งก็เถอะ แต่เจก็คอยตื๊อไออยู่เสมอๆ เจไม่ได้หวังอะไรจากไอ เพียงแค่เจอยากให้ไอรู้จักคำว่า “เพื่อน” และ “ความสุข”

จนในที่สุดเจทำให้ไอยิ้มได้.. จนไอหัวเราะได้.. เจทำให้ไอรู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

                “ขอบคุณเจมากๆนะ ที่ทำให้ไอรู้สึกดีมากๆ เจเป็นเพื่อนคนแรกของไอเลย”

                “เจก็แค่ไม่อยากให้ไอเหงา ไม่ต้องขอบคุณหรอก” เจยิ้มให้ไอ พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปด้านหน้า ไอมองอย่างงงๆ

                “สัญญานะว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” เจยังคงยิ้มให้ไอ ไอก็ยิ้มให้เจกลับ พร้อมกับเกี่ยวก้อย ’สัญญา’ กับเจ เพื่อนคนแรกของไอ..

                สำหรับไอแล้ว เพื่อน ไม่ได้มีไว้แก้เหงาอย่างเดียว แต่เพื่อนเป็นคนมอบทั้งความสุขและรอยยิ้มให้แก่เรา